Deze nieuwe woonvorm geeft vertrouwen en vrijheid aan jongeren.
“Niet meer verhuizen, één plek waar ik groot mag worden. Een plek waar mama ook mag zijn. Want al kan ik niet meer bij haar wonen, ze blijft mijn mama.” Dat is niet alleen de wens van Bram - die kampt met autisme - maar van meer jongeren met ASS en complexe en meervoudige gedragsproblematiek. Onvoorwaardelijk Wonen in Nijmegen vervult deze wens en biedt sinds 1,5 jaar jongeren met autisme een plek waar ze zo gewoon mogelijk kunnen opgroeien.
Zo gewoon mogelijk opgroeien
De twee woningen waar ieder vier jongeren verblijven, staan midden in de wijk Hatert. “De jongeren wonen tussen andere wijkbewoners,” vertelt Rob. “In de ochtend eten we samen met de jongeren en vervolgens gaan zij in Nijmegen naar school. In hun vrije tijd gaan ze naar de sportschool, spreken ze af met vrienden en vriendjes/vriendinnetjes of gaan ze stappen. De jongeren hebben allemaal een eigen sleutel en kunnen gewoon erin en eruit. Veel van de jongeren hier komen uit de Jeugdzorg Plus en zijn dat niet gewend. Dat gevoel van vertrouwen is zoiets groots voor hen.”
Doorgaan waar anderen stoppen
“Om zo dicht mogelijk bij ‘het gewone leven’ te komen, begeleiden professionals deze jongeren. Dit doen we samen met het zorgnetwerk en de mensen die dicht bij hen staan”, vervolgt Atalay Cinar, leidinggevende van het team. Deze werkwijze vraagt van medewerkers een andere, vernieuwende kijk op de hulpverlening. Atalay: “We gaan door waar anderen stoppen, het is net topsport. We sturen jongeren niet weg wanneer het spannend en ingewikkeld wordt. Fouten maken en dingen doen die niet horen, beschouwen we als een leerproces. We bieden dan juist meer nabijheid en gaan met de jongere en het netwerk op zoek naar de verborgen oplossingen.”
"Ik vind het 'gewoon' een fijne plek. De medewerkers zijn prettig. Ik kan hie rdoen wat ik wil en ik voel mij thuis." - Job, bewoner Onvoorwaardelijk Wonen
Kans om te leren
Het team werkt vanuit het uitgangspunt dat elke jongere goede intenties heeft en graag van waarde wil zijn. Rob: “De jongeren op weg helpen naar volwassenheid zit ‘m vaak in kleine dingen. Rekening houden met de buurt bijvoorbeeld. Dat leren gaat met vallen en opstaan. Het hoeft (en kan) niet altijd goed gaan en alle emoties mogen er zijn. Het is belangrijk om jongeren te laten ervaren wat gevolgen zijn en hen te begeleiden bij het omgaan met die gevolgen.” Atalay voegt daaraan toe: “Niet alleen jongeren leren hier, ook wij als medewerkers hebben regelmatig leermomenten. Een nieuwe woonvorm die zorg op maat biedt, stamp je niet zomaar uit de grond. Voeg hier de krapte op de arbeidsmarkt aan toe, dan is het niet meer dan logisch dat het tijd kost tijd om dit tot een succes te maken.”
Zelfvertrouwen
Dat de jongeren baat hebben bij deze aanpak is wel duidelijk. Rob vertelt trots over de ontwikkeling van één van de jongeren. “Een meisje kon nog geen bord uit de kast pakken. Nu maakt ze zelf haar ontbijt, ruimt ze op en doet de was. Ze was zo beperkt, maar kan nu bijna alles. Ze heeft het zelfvertrouwen van ons gekregen dat ze mag zijn wie ze is en dat ze mag leren.” En wat is voor Atalay het grootste succesverhaal? “Mijn team. Zij zoeken continu de aansluiting bij de jongeren en begeleiden hen bij de uitdagingen die het leven biedt. Ze geven jongeren het vertrouwen. In het opvoederschap werken ze nauw samen met ouders en betrekken het hele netwerk. Ik ben me ervan bewust dat we veel vragen van onze medewerkers en dat het best ingewikkeld en spannend kan zijn. Het hebben van een stabiel team is dan juist belangrijk. Ik ben er trots op dat Pactum en Karakter elkaar hier gevonden hebben en dat de medewerkers gezamenlijk met enorm veel energie het ongewone doen om het voor de jongeren zo gewoon mogelijk te maken.”